Ontwikkeingssamenwerking decentraal?

Terug in Tanzania, was ik binnen 24 uur na vertrek uit Nederland al aan het vergaderen over eigenlijk hetzelfde onderwerp. Dit keer met een aantal Nederlandse ontwikkelingswerkers. We hebben interessante discussies gehad over decentralisatieprogramma’s en ook over het verschil tussen ontwikkelingshulp versus ontwikkelingssamenwerking. Bij hulp moet je met name denken aan hele praktische ondersteuning. Bij samenwerking moet je meer aan een coachingstraject denken waarbij lokale mensen met vallen en opstaan geadviseerd worden.

Zelf vind ik in principe dat we moeten streven naar een decentraal georganiseerd systeem. En daarnaast moeten we ook meer een traject van coaching ingaan in plaats van enkel hulp. Echter moet je niet aan aan een paar voorwaarden voorbijgaan wanneer je dit succesvol wilt doen. Allereerst moet er lokale cappaciteit zijn. In heel Tanzania is er een enorm tekort aan goed opgeleide, toegewijde mensen. De kans dat je ze daarom coachbare mensen op een ‘strafplaats’ als ons afgelegen Ngorongoro district aantreft is erg klein. Dat geldt voor de aanwezigheid van de coaches zelf trouwens ook.

Wanneer je simpelweg naar een dusdanig decentraal georganiseerd systeem je geld overmaakt in de zin van samenwerking; is het vragen om misbruik van deze fondsen. Natuurlijk is het wel de vraag hoe je misbruik definieert. Veel mensen zeggen hier dat het spenderen van de helft van het gezondheidzorgbudget aan ‘omkosten’ om in de stad te vergaderen of toelages om een of ander rapport te schrijven, geen misbruik is. Zelf vind ik dus van wel, maar niet veel mensen stellen het niet op prijs dat ik dat zo openlijk durf te stellen.